του Πέτρου Π. Γρουμπού, Ομότιμου Καθηγητή του Πανεπιστημίου Πατρών.

Μόλις πρόσφατα, ο Υπουργός ΥΠΕΞ της Τουρκίας, κ. Τσαβούσογλου είχε το θράσος και είπε το εξής:         «Η Τουρκία είναι Ευρώπη και η Ευρώπη έχει ανάγκη από την Τουρκία»! Τίποτα πιο αναληθές από αυτό.

Κατ’ αρχάς η Τουρκία δεν ήταν και δεν είναι Ευρώπη. Πολύ δε λιγότερο η Ευρώπη δεν έχει καμμιά ανάγκη την σημερινή πολεμοχαρή Τουρκία. Να τονισθεί ότι οι Οθωμανοί-Τούρκοι ποτέ δεν σεβάστηκαν την Ευρώπη (το ίδιο κάνουν και σήμερα). Ήταν και παραμένουν πολεμοχαρείς. Το αποδεικνύει η Ιστορία.

Μετά την πτώση του Βυζαντίου το 1453 ο δρόμος προς την Ευρώπη έμεινε ανοιχτός για την εξάπλωση των Οθωμανών που προχώρησαν καταλαμβάνοντας σταδιακά την Πελοπόννησο, την Στερεά Ελλάδα, την Αλβανία, μέρος της Πολωνικής Ουκρανίας και την Ουγγαρία, προχωρώντας μέσα από τα Βαλκάνια, μέχρι που έφτασαν στην Βιέννη. Μέσα στα φιλόδοξα επεκτατικά τους σχέδια την αποκαλούσαν «κόκκινο μήλο», όπως άλλοτε ονόμαζαν την Κωνσταντινούπολη. Η Βιέννη δέχθηκε δύο επιθέσεις των Οθωμανών: το Σεπτέμβριο του 1529 και τον Μάρτιο του 1682. Παρά την ανθρώπινη αριθμητική και πολεμική υπεροχή των Οθωμανών οι Αυστριακοί (με τη βοήθεια και άλλων Ευρωπαίων) κατόρθωσαν να αμυνθούν νικηφόρα και τις δύο φορές. Στην πρώτη εκστρατεία ο Σουλεϊμάν ξεκίνησε από την Κωνσταντινούπολη. Στην Βιέννη έφτασαν πρώτοι είκοσι χιλιάδες, οι οποίοι λεηλάτησαν όλα τα μέρη και φόνευσαν τον άμαχο πληθυσμό με τον πλέον φρικιαστικό τρόπο. Έσφαξαν τους άμαχους, βίασαν τα ανήλικα κορίτσια, ξεκοίλιασαν τις εγκύους γυναίκες, παλούκωσαν τα έμβρυα που έβγαλαν από τις κοιλιές των μανάδων τους ή τα τρύπησαν με τα δόρατά τους και τα περιφέραν εν είδη τρόπαιου. Οι σκηνές αυτές σώθηκαν από αυτόπτες μάρτυρες και μεταφέρθηκαν σε όλη την Ευρώπη, ενώ επιβεβαιώνονται από τούρκικα χρονικά της εποχής.

Η δεύτερη πολιορκία της Βιέννης από τους Τούρκους ήταν και αυτή ένας μεγάλος και σημαντικός σταθμός στη γεωπολιτική εξέλιξη της Ευρώπης. Η Βιέννη πολιορκήθηκε για δεύτερη φορά από τους Τούρκους το 1682 και γλύτωσε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή ως από θαύμα, έχοντας να αντιμετωπίσει δεκαπλάσιο στρατό των Οθωμανών. Ο στρατός των Ουσάρων του Πολωνού Γιάν Σομπιέσκι και διαφόρων συμμάχων των Αυστριακών απέκρουσαν τους Οθωμανούς και τους έτρεψαν σε φυγή. Η αναχαίτιση της δεύτερης πολιορκίας της Βιέννης έσωσε οριστικά τη Δυτική Ευρώπη από τη δουλεία και τον μαρασμό.

Πέραν από αυτό, πρέπει να τονισθεί ότι με την ανάπτυξη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τον 14 αιώνα με υπόδουλους τόσους λαούς των Βαλκανίων, της Μεσογείου και της Ανατολικής Ασίας, αυτό ήταν η μεγάλη χαμένη ευκαιρία όλων αυτών των Λαών να γίνουν κοινωνοί των μεγάλων τεχνολογικών εξελίξεων που συντελούνταν στην υπόλοιπη Ευρώπη (πρώτη και δεύτερη Βιομηχανική επανάσταση). Διανοείσθε αν τα μέρη της «Οθωμανικής Αυτοκρατορίας» συμμετείχανε σε όλα αυτά τεχνολογικά επιτεύγματα ποια Ευρώπη θα είχαμε τους 17-19 αιώνες;

Μία ενιαία ευημερούσα Ευρώπη που θα απέφευγε τους δύο Παγκοσμίους πολέμους καθώς και τους πολέμους για την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ακόμη η Ευρώπη θα ήταν πολύ καλύτερη αν δεν δημιουργείτο η Τουρκία το 1923 μετά τον διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.Η Τουρκία παραμένει ένας ταραξίας στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου.

Και μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου και μέχρι σήμερα συνεχίζει να είναι ένα κράτος που δεν σέβεται την διεθνή νομιμότητα και να κάνει τα συνηθισμένα ανατολίτικα παζάρια της! Ε! λοιπόν τέτοια χώρα δεν μπορεί να ανήκει στην Ευρώπη. Μία απλή ιστορική αναφορά στην προσπάθεια της Τουρκίας να γίνει μέλος της ΕΕ αποδεικνύει ατράνταχτα ότι η Τουρκία δεν μπορεί ποτέ να ανήκει στην Ευρώπη.

Συνδεδεμένο μέλος από το 1963, η Τουρκία υπέγραψε, το 1995, Συμφωνία Τελωνειακής Ένωσης με την Ε.Ε. και το 1999, στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Ελσίνκι, της παραχωρήθηκε καθεστώς υποψηφίας προς ένταξη χώρας. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Δεκεμβρίου 2004 αποφάσισε την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων, υπό συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις.

Οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις εκκίνησαν στις 3 Οκτωβρίου 2005. Το Διαπραγματευτικό Πλαίσιο της Τουρκίας προβλέπει, πλην των κριτηρίων της Κοπεγχάγης, και επιπλέον κριτήρια βάσει των οποίων αξιολογείται η πρόοδός της στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις, όπως η τήρηση σχέσεων καλής γειτονίας, η υποστήριξη των προσπαθειών για την επίλυση του Κυπριακού, η εξομάλυνση των σχέσεων με την Κυπριακή Δημοκρατία και η πλήρης και χωρίς διακρίσεις εφαρμογή του Πρόσθετου Πρωτοκόλλου στη Συμφωνία της Αγκύρας του 1963.

Οι παράνομες δραστηριότητες της Τουρκίας σε ύδατα της Ελλάδας και της Κύπρου, οι παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου, καθώς και το παράνομο μερικό άνοιγμα των Βαρωσίων στην Αμμόχωστο, αποτελούν παραδείγματα που αναφέρονται ρητά στην έκθεση, η οποία καταδικάζει επίσης την εμπλοκή της Τουρκίας στην Συρία, τη Λιβύη και το Αζερμπαϊτζάν. Σκοτώνει ή δεν σκοτώνει ακόμη κα σήμερα αθώα άτομα; Άρα η Τουρκία παραμένει μία πολεμοχαρής χώρα. Η ιδεολογία των Τούρκων είναι για πάντα πολεμιστές που θα εξολοθρεύουν τους άπιστους.

Μπορεί να μας απαντήσει ο κ. Τσαβούσογλου γιατί όταν Κούρδοι τραγουδούν σε γάμους, Κουρδικά τραγούδια τους πάνε στα δικαστήρια, ή όταν οικογένεια επιθυμεί να δώσει Κουρδικό όνομα σε παιδί των τους το απαγορεύουν; Είναι στη φυλακή 10 βουλευτές και 50 δήμαρχοι Κούρδοι και μάλιστα εκλεγμένοι με μεγάλες πλειοψηφίες;

Άρα μετά από τόσα χρόνια (σχεδόν 60!), η Τουρκία δεν έχει πετύχει την ένταξή της στην Ευρώπη! Και τολμά να λέει ότι ανήκει στην Ευρώπη; Αποκαλυπτική είναι πρόσφατη συνέντευξη του πρώην προέδρου της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ σε Ελληνικό κανάλι, ο οποίος τονίζει πως σκοπός της Τουρκίας είναι να διχάσει την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όπως τόνισε «δεν θεώρησα ποτέ τα ελληνοτουρκικά και εν μέρει τα τουρκοκυπριακά προβλήματα ως διμερή μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Όχι, όχι, όχι, είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα. Η Ελλάδα είναι μέλος της ΕΕ, η Κύπρος το ίδιο, οπότε ζητάω το λιγότερο αλληλεγγύη με τις δύο αυτές χώρες».

«Η Τουρκία δεν συμπεριφέρεται ως μια χώρα που είναι υποψήφια για την ΕΕ. Είμαι πραγματικά απογοητευμένος από τον τρόπο που οι Τούρκοι συμπεριφέρονται στη Μεσόγειο, τις έρευνες και τις εξορύξεις, και για τον τρόπο που συμπεριφέρονται απέναντι στο ελληνικό έθνος».

Είναι λοιπόν ολοφάνερο ότι από την πολιτική της σημερινής Τουρκίας απουσιάζει παντελώς το ευρύτερο φιλοδυτικό και φιλειρηνικό πλαίσιο ευημερίας ακόμη και του ίδιου του λαού της. Άρα από όλα τα ανωτέρω η σημερινή Τουρκία δεν μπορεί να θεωρείται Ευρώπη! Και σίγουρα η Ευρώπη δεν έχει καμμιά ανάγκη τη σημερινή Τουρκία. Ακόμη χειρότερο είναι να πιστεύουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες ότι έχουν να κερδίσουν κάτι από τη σημερινή πολεμοχαρή Τουρκία. Διότι αν δεν το καταλάβουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες, θα το βιώσουν σύντομα πολύ θερμά οι Λαοί της Ευρώπης και θα επαναστατήσουν. Και τότε να δούμε που θα πάνε να κρυφτούν οι Ευρωπαίοι ολιγοστοί άρχοντες! Μάλλον σε «Τούρκικες φυλακές και χαρέμια» που θα είναι στη βαθιά Ασία και όχι σε Ευρωπαϊκά χώματα!